Toen we bijna een jaar geleden besloten om dit jaar een rondje Atlantic te varen, had Tess hier aanvankelijk nog wat gemengde gevoelens over. Aan de ene kant is het een mooi, avontuurlijk en romantisch plan. Een jaar vrij van werk, meevaren met het zomerseizoen en de winter een jaartje overslaan, voor anker liggen in mooie tropische strand baaien. Wie wil dat nou niet? Maar aan de andere kant bleef het idee om per zeilboot de Atlantische Oceaan over te moeten steken, toch wel een dingetje. 

Wanneer we ons plan dan ook met vrienden of familie bespraken, was een veelgestelde vraag. Zie je dat wel zitten dan, weken achter elkaar op zee?! En met een kleintje! Hoe gaan jullie dat dan allemaal doen? De reactie terug was vaak, ja die oceaan oversteken voelt nog wel als een dingetje, maar goed daar komen we pas een half jaar na vertrek. Dan hebben we al een aantal meerdaagse oversteken gedaan, dus we bouwen er gewoon langzaamaan naar toe en dan komt het vast wel goed. En zo bleek het ook te zijn.

Het afgelopen half jaar hebben we onze grenzen steeds een beetje verlegd. Eerst drie dagen de golf van Biskaje over, toen zes dagen van Portugal naar Lanzarote en daarna een week van de Canarische Eilanden naar de Kaapverden. Op deze manier kwam het in eerste instantie semi beangstigend plan om per zeilboot de oceaan over te steken, toch binnen de mogelijkheden. 
Het daadwerkelijk oversteken van de Atlantische Oceaan vanaf de Kaapverden zou niet echt anders meer moeten zijn dan de oversteken die we al hadden gedaan. De weercondities en zeegang zouden niet pittiger moeten zijn, de kans op regen zelfs kleiner en de temperatuur langzaamaan steeds hoger. Conclusie, de grote oversteek zou eigenlijk meer van hetzelfde zijn, met als grote verschil de afstand en daarmee de duur van de oversteek. Meer van hetzelfde, alleen nu ruim twee keer zo lang.

En met die mindset, haalden we zaterdag 14 januari ons anker op in de baai van Mindelo en begonnen we aan de grote oversteek. We hadden ons geplande vertrek een paar dagen uitgesteld, omdat de weersvoorspelling voor vertrek op deze dag toch het gunstigste was. Die ochtend zagen we dan ook overal om ons heen zeilboten de ankerbaai verlaten. Het was duidelijk dat dit weergat ook de andere zeilers niet was ontgaan. Een paar uurtjes na vertrek konden we op de AIS duidelijk zien dat er een leegloop uit Mindelo gaande was. Zeilboten die rond dezelfde tijd waren vertrokken lagen in groepjes bij elkaar op het beeldscherm. Een groepje van vijf boten op ongeveer vier uurtjes afstand voor ons. Een groepje met vier boten op ongeveer twee uurtjes achter ons. En dan nog de vier andere boten die om ons heen voeren. Het maakte het vertrek een stuk minder eenzaam, dan toen we wegvoeren van de Canarische Eilanden hier naar toe. Daarnaast was het enigszins een rustgevende gedachte, dat we toch niet de enige bleken te zijn die hadden bedacht dat het oversteken van een oceaan met een zeilboot een acceptabel plan is. En zo zeilden we tussen de eilanden door op naar het grote niets van de Atlantische Oceaan.

“De pessimist klaagt over de wind; de optimist verwacht dat hij zal veranderen; de realist stelt de zeilen bij.”

William Arthur Ward

De eerste paar dagen van een oversteek op volle zee zijn nooit echt fijn. Je lichaam moet heel erg wennen aan het constant bewegen van de boot, wat vaak resulteert in zeeziekte, blauwe plekken en slaap te kort. Ook de eerste dagen van deze oversteek waren hierop geen uitzondering. We hadden weinig energie, voelden ons constant hangerig en slaperig, waren afwisselend meer of minder misselijk en ook het regelmatig voeren van de vissen over de zeereling hoorde er helaas bij.
Om deze dagen zo goed mogelijk door te komen, hadden we voor vertrek een paar maaltijden voorbereid, zodat er de eerste dagen niet gekookt hoefden te worden. Daarnaast hebben we altijd een berg aan kant en klare, makkelijk te pakken snacks aan boord, zodat we altijd wat kunnen eten maar geen moeite hoeven te doen om iets klaar te maken. Verder zijn we de eerste dagen min of meer slapend en samen met Max hangend op de bank naar filmpjes kijken doorgekomen. Daarna merk je dat je lichaam gewend raakt aan het constant bewegen van de boot, nemen de zeeziekte verschijnselen af en ontstaat er weer meer ruimte en energie voor andere dingen. 

De dagen aan boord vullen zich redelijk vanzelf met alledaagse zaken. Daarbij weet iedereen die kleine kinderen heeft (gehad) en hiermee een papa- of mamadag thuis is (geweest). Dat je de hele dag een soort van druk in de weer bent, zonder dat je echt iets gedaan krijgt. Dat is op de boot samen met Max niet veel anders. Drie maal per dag zijn we bezig om hem en onszelf te voorzien van eten. Wat soms best een uitdaging is, als bijvoorbeeld de groenten die je probeert te snijden voor het avondeten weer eens niet op de snijplank blijven liggen, maar over het aanrecht of zelfs de vloer heen en weer rollen. Daarbij is de keuken erg klein en zonder vaatwasser, dus ook het doen van de afwas is een dagelijkse taak.

Omdat Max nog niet zo heel goed echt zelf kan spelen, zijn we vaak samen met hem iets aan het doen. Dit kan zijn; torens bouwen en slopen met duplo, spelenderwijs thee en hapjes klaarmaken met zijn speelgoed keukentje, rondjes rijden met de speelgoedautootjes, samen magneetvissen ophalen uit het houten aquarium, de setjes dieren bij elkaar zoeken om Noah´s Ark te vullen, het bekijken en lezen van verschillende boeken, muziek maken op de ukulele en mondharmonica en tot slot het kijken van filmpjes op de laptop. Dit doen we allemaal in een kleine ruimte die constant in beweging is. Dus alles moet altijd ook meteen weer worden opgeborgen, omdat de spullen anders door de boot heen slingeren.

Dan ligt er altijd één van ons met Max zijn middagslaapje op bed om het slaaptekort van de nachtwachten iets te compenseren. Moet er ook nog steeds een boot gevaren worden, waarbij regelmatig aanpassingen in de zeilen en soms de koers nodig zijn. En zijn er iedere dag ook nog wel wat andere random zaken of dingen die gebeuren of moeten worden opgepakt. Zo kost alles dus wat meer tijd en moeite dan normaal, raken de dagen op zee vanzelf gevuld en begint de eerste nachtwacht van de avond vaak alweer sneller dan je denkt.  

Uiteindelijk hebben we 17 dagen en nachten over onze oversteek gedaan, wat een zeer nette tijd is voor een tweepersoons bemanning en de lengte van onze boot. We hebben 2216 mijl afgelegd en komen hiermee op een gemiddelde snelheid van 5.4 knoop (10 km/h). De weercondities onderweg waren prima en we hebben gelukkig geen gekke stormen of squalls meegemaakt. De laatste paar dagen hadden we overdag minder wind, waardoor we af en toe de motor hebben bijgezet en we deze oversteek in totaal 30 motoruren hebben gemaakt. Voor ons is de oversteek een positieve ervaring geweest. Natuurlijk was het soms pittig en hakt het weinige slapen erin, maar daarnaast was het ook een bijzondere ervaring met genoeg leuke en mooie momenten. 

Impressie van de oversteek

Om buiten het reilen en zeilen van de dagelijkse bezigheden nog een beeld te krijgen van deze ervaring, kun je onderstaand stukje lezen wat Sander heeft geschreven tijdens één van zijn nachtwachten.

Ruimte of tijd reizen?

Daar varen we dan midden op een onmeetbaar grote Oceaan. Volledig op ons zelf aangewezen. Vandaag een vrachtschip gezien, het eerste na het schip bij vertrek uit Mindelo. Het is hier best leeg, geen supermarkt voor als de eieren op zijn.

Onmeetbaar groot, 4000km voor een oversteek op het kortste stukje, vergelijkbaar met het oversteken van de Noordzee bij Calais, waar je de overkant al kan zien bij het verlaten van de haven. 4000km, dat is van het bovenste puntje van Noorwegen tot het zuidelijkste puntje van Italië.We zien al 11 dagen alleen maar water. Diep blauw water met golven, die er ieder half uur weer anders uit zien. Alsof we al 11 dagen op een soort van rodeo stier in een bak water door elkaar worden geschud en dan straks het hebben gehaald en we weer mogen uitstappen.

De enige voortgangs indicator is het op en onder gaan van de zon. Iedere dag tien minuten later, om over 18 dagen een tijdsverschil van drie uur te hebben overbrugd. Morgen verzetten we onze klok weer een uurtje, zodat het ritme van Max past op ons wachtjes systeem in de nacht. We zetten de klok, zodat hij om 8 uur naar bed gaat en rond 8 uur weer wakker wordt.

We zijn nu bijna in een nieuw hoofdstuk van onze reis, het hoofdstuk “aan de overkant”, waar we een paar maanden mogen proeven aan het Caribisch gebied voordat we voor 1 juni met de start van het orkaan seizoen het gebied weer moeten verlaten. Nu met deze oversteek hebben we sinds vertrek ongeveer even veel afstand horizontaal als verticaal afgelegd over deze aarde. Waarin we tijdens onze nacht wachtjes langzaamaan de hemel boven ons hebben zien verdraaien. Zo komt de nieuwe maan hier als een kommetje te voorschijn in plaats van de c vorm die we thuis gewend zijn. (de maan is gekanteld. Of zijn wij dat?) Zie ik hier aan stuurboord het sterrenbeeld grote Beer naar beneden wijzen naar de poolster op de horizon. Aan bakboord zien we het Zuiderkruis iedere nacht steeds hoger komen. En meer van dat soort dingen, dingen die je eigenlijk wel weet dat ze zo zijn maar het verrast je toch. Dat maakt het erg mooi, mooier en met meer voldoening dan na een aantal uur uit een muf vliegtuig stappen in een nieuwe wereld.

Dat uitstappen komt voor ons bijna even abrupt, pas op de dag van aankomst zien we straks land en als door het raampje van het vliegtuig glijden we naar de haven waar we niet veel later, met ons paspoort in de hand bij het douane kantoor zullen staan.